HIJE DHE PËSHPËRIMA

 

Ishte një pranverë e brishtë, e mbushur me aromën e luleve dhe pëshpërimat e erës, që i solli pranë. Ai, bir i një shtëpie fisnike, i mbyllur në kornizat e fatit, i lidhur me premtime të pashmangshme. Ajo, një shpirt i lirë, e lindur nga era dhe nata, shpërfillëse për prangat e kësaj bote. U takuan nën dritën e hënës, kur hijet ishin të mëshirshme dhe zemrat guxonin të flisnin, duke thurur ëndrra që nuk do të njihnin kurrë një agim.

 

Duart e tyre u prekën për një çast që dukej si përjetësi, një çast ku bota ndali frymën, duke u bërë dëshmitare e një dashurie që nuk duhej të ekzistonte. Sytë e të dyve u bënë flakë që shkrinte kohën, por bota nuk mund ta falte një zjarr të tillë. Ditët e tyre të endura me shikime, premtime të pashprehura dhe heshtje përplot kuptim rrëshqisnin shpejtësisht. Netët e heshtura, të mbështjella me ëndrra të paqarta paralajmëronin frikën e një fundi të pashmangshëm.

 

Një natë, kur stuhia shpërtheu dhe erërat ulërinin si shpirtra të humbur, ajo e ndjeu se koha e tyre kishte përfunduar. Qielli u bë një pasqyrë e trazuar e shpirtit të saj. Lotët i rrëshqisnin pa zë, ndërsa ai e shihte me sytë e një njeriu që po e humbiste përjetësisht. Ajo qëndroi para tij, me sytë e mbushur me hënë të thyer. Ai buzëqeshi hidhur, me zemrën e tij të thyer si një gotë e rrëzuar mbi gur, duke ditur se nuk mund ta ndalonte. Nuk thanë asgjë. Fjalët do të ishin veç hije mbi hije, një jehonë e pakuptimtë në një botë që nuk i pranonte.

 

Në agimin e ardhshëm, ajo ishte veç një kujtim, një aromë që u shpërnda me erën e mëngjesit. Një letër e lagur nga vesa mbeti dëshmitare e heshtjes së saj. Ai e lexoi me duar që dridheshin, me sy që nuk kishin më lot për të derdhur. Fjalët e saj ishin të thjeshta, por të rënda si guri:

“Mos më kërko.

Më duaj në heshtje, sikurse nata hënën e saj.”

 

Dhe pastaj, ai mbeti aty, i përhumbur mes kujtimeve, si një statujë e një dashurie që kurrë nuk u përmbush, por që jetoi përtej çdo fjale, përtej çdo kohe.

Vitet kaluan, dhe ai nuk u largua kurrë nga ajo natë. Nën të njëjtën hënë, me të njëjtën erë që dikur i kishte sjellë pranë, ai e priste. Netët u bënë më të ftohta, yjet më të heshtur, por ai nuk u largua. Pranverat erdhën dhe ikën, por për të, koha mbeti pezull në atë çast të fundit. Dhe ndoshta, në netët kur hëna është e plotë dhe era flet me gjethet e pemëve, mund të dëgjosh ende zërin e tij, një pëshpërimë që nuk shuhet kurrë, një emër të thënë me mall, të humbur mes erërave të pafundme.

 

Dhe diku, në një cep të botës, një grua e heshtur ndal frymën sa herë që era fryn nga veriu. Ajo e di që ai është ende aty, duke e dashur në heshtje, siç nata e ka dashur gjithmonë hënën e saj./AlbStroka.com