TË DUA!
© Lorena STROKA Të shkruaj me duar që dridhen, me zemër që rreh si dallgë e tërbuar nën dritën e hënës. Mendimi për ty më ndjek si erë e dehur, si zjarr që nuk shuhet, si shi që ushqen lulet e dëshirës sime. Je nata dhe agimi im, je heshtja që më ledhaton trupin dhe klithma që më shqyen shpirtin. Në vështrimin tënd banon pafundësia dhe unë –– humbas në të pa busull, pa shpëtim. Nëse do të mbytem, le të jetë ...
Read more ›