ME GJAKUN E ZEMRËS SIME NGJYROSA GJITHË QIELLIN…

Posted by: Lorena Stroka Posted date: March 25, 2013 In: ANTOLOGJI | comment : 0

Përktheu: Lorena Stroka, MA in Specialised Translation

Dimis.S.T

Pa folur, secili doli në ballkonin e vet. Ti për të kundruar Hënën, unë Qiellin. Kurrë nuk mata largësinë tonë

Ndezëm nga një cigare dhe kur mbaruam së lexuari poezinë, tymrat tanë u bashkuan, na kapërcyen. Pa folur,

me dritën e hënës si udhërrëfyes u takuam… Atje, në rrugët ngatërrestare të ëndrrave, para se të më thoje natën e mirë, m’u ankove se: “pse hëna ish aq e zbehtë?”… Shkula zemrën time dhe e hodha lart duke mbushur qiellin me gjak, që hëna të bëhej e kuqe flakë. “Ja, pra, hëna nuk është më e zbehtë, tani mund të shkosh të flesh e qetë”./AlbStroka.com/