© Lorena STROKA Të shkruaj me duar që dridhen, me zemër që rreh si dallgë e tërbuar nën dritën e hënës. Mendimi për ty më ndjek si erë e dehur, si zjarr që nuk shuhet, si shi që ushqen lulet e dëshirës sime. Je nata dhe agimi im, je heshtja që më ledhaton trupin dhe klithma që më shqyen shpirtin. Në vështrimin tënd banon pafundësia dhe unë –– humbas në të pa busull, pa shpëtim. Nëse do të mbytem, le të jetë ...

Nga Lorena Stroka   Një qytet i zhytur në mjegull, ku dritat zbehen para hijes së varfërisë dhe rrugët mbajnë aromën e dëshpërimit. Shën Petersburgu, një labirint ku shpirtrat enden të humbur, ku çdo hap tingëllon si jehonë e një fati të paracaktuar. Dhe në këtë qytet, midis muranave të lagështa dhe dritareve që vështrojnë pa jetë, ecën një njeri – Rodion Raskolnikovi. Një mendje që vlon, një shpirt që ...