© Lorena STROKA Të shkruaj me duar që dridhen, me zemër që rreh si dallgë e tërbuar nën dritën e hënës. Mendimi për ty më ndjek si erë e dehur, si zjarr që nuk shuhet, si shi që ushqen lulet e dëshirës sime. Je nata dhe agimi im, je heshtja që më ledhaton trupin dhe klithma që më shqyen shpirtin. Në vështrimin tënd banon pafundësia dhe unë –– humbas në të pa busull, pa shpëtim. Nëse do të mbytem, le të jetë ...

Nga Lorena Stroka   Një qytet i zhytur në mjegull, ku dritat zbehen para hijes së varfërisë dhe rrugët mbajnë aromën e dëshpërimit. Shën Petersburgu, një labirint ku shpirtrat enden të humbur, ku çdo hap tingëllon si jehonë e një fati të paracaktuar. Dhe në këtë qytet, midis muranave të lagështa dhe dritareve që vështrojnë pa jetë, ecën një njeri – Rodion Raskolnikovi. Një mendje që vlon, një shpirt që ...

© Lorena Stroka Në një botë ku fjalët shpesh humbasin në ajër, ekziston një dashuri që flet pa thënë asnjëherë ato që mund të thuhen. Dy shikime që takohen, si dy dritëza që ndizen dhe shuhen pa lënë pas asnjë shenjë, vetëm me ndjesinë që ngjallin. Është një lidhje që nuk kërkon të shprehet me fjalë, por që është aty, në çdo frymëmarrje, në çdo përqafim të padukshëm të ajrit. Flirti i tyre është një valle e ...

© Lorena Stroka   Ishte një pranverë e brishtë, e mbushur me aromën e luleve dhe pëshpërimat e erës, që i solli pranë. Ai, bir i një shtëpie fisnike, i mbyllur në kornizat e fatit, i lidhur me premtime të pashmangshme. Ajo, një shpirt i lirë, e lindur nga era dhe nata, shpërfillëse për prangat e kësaj bote. U takuan nën dritën e hënës, kur hijet ishin të mëshirshme dhe zemrat guxonin të flisnin, duke thurur ...

Nga Lorena Stroka Në thellësinë e këndvështrimit të Aristotelit, gruaja është një figurë që mbart në vetvete një lloj misteri, një enigmë që shfaqet në dritën e natyrës dhe të shoqërisë. Ajo, si një hije që shtrin duar mbi dhe, është më pak e dukshme, më pak e fuqishme, por po aq e domosdoshme për të mbajtur ekuilibrin e botës. Për Aristotelin, gruaja është pjesë e një rregulli natyror, një harmoni që përca ...

Nga Lorena Stroka   Si era që gdhend shkëmbinjtë në përjetësi, Epi i Gilgameshit rrjedh nëpër kohë, një melodi e pashtershme që mbetet e përjetshme në shpirtin e njerëzimit. Lindur mbi pllaka argjile dhe ndriçuar nga drita e Mesopotamisë, ky ep është më shumë se një thënie epike – është një thirrje për të kuptuar thelbin e ekzistencës. Në vargjet e tij, njeriu shikon botën si një arenë të pafundme betejash, ...

Nga Lorena Stroka   Sipas Aristotelit, miqësia mund të ekzistojë vetëm mes të barabartëve, dhe gruaja në kohët e lashta - nuk konsiderohej e barabartë me burrin, as aq inteligjente sa ai.   Marrëdhëniet e pakta miqësore midis burrave dhe grave që ekzistonin në shekujt e mëparshëm ishin të mundshme vetëm midis individëve të klasave të larta shoqërore. Pas shekullit të 18-të gjërat filluan të ndryshojnë gradu ...

Nga Lorena Stroka   Vetëm në vitin 2017, nga 87,000 vrasje grash në rang botëror, u konstatua se 58% e tyre u kryen nga bashkëshortët ose partnerët (ish ose aktualë). Termi "femicid" u njoh gjerësisht si dhe u adoptua nga kriminologjia pas vitit 1992, falë librit "Femicidi: politika e vrasjes së gruas", një përmbledhje esesh të bashkëredaktuar nga kriminologu Jill Radford dhe sociologia Diana Russell. ...

Nga Lorena Stroka   Në kërkim të kohës së humbur (À la recherche du temps perdu) e Marcel Proust është një kryevepër monumentale e letërsisë botërore, një udhëtim i thellë në kujtesën, kohën, dashurinë, artin dhe vetë natyrën njerëzore. Përmes zërit të një rrëfyesi, që shpesh shihet si alter ego i autorit, lexuesi udhëhiqet në një botë kujtimesh të fjetura, që zgjohen papritur nga një shije e thjeshtë – ajo ...