Οι κακοί που συγκλόνισαν τον κόσμο

Ο Αρχων του Ερέβους διαθέτει τους δικούς του πεφωτισμένους δούλους. Είς εξ αυτών ο νιόμπαρκος στην Κιβωτό του Κακού δρ Χάρολντ Σίπμαν από κάποιο προάστιο του Μάντσεστερ. Με μια σύριγγα και ένα χαμόγελο ο λευχείμων δόκτωρ Θάνατος της βρετανικής επαρχίας επέσπευδε το πέρασμα στην αντίπερα όχθη των υπέργηρων ασθενών του. Εκτιμάται ότι πάνω από 150 ηλικιωμένες άφησαν την ύστατη ανάσα τους στην κουνιστή πολυθρόνα του κήπου τους ­ όλως τυχαίως λίγο μετά την επίσκεψη του αγαπημένου τους γιατρού. Η μάλλον άγαρμπη πλαστογράφηση της διαθήκης ενός από τα θύματά του ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποκαλύψει την αληθινή του ταυτότητα. Τελικά κατάφερε να κινήσει τις υποψίες των αστυνομικών αρχών και να φέρει στην επιφάνεια τη φαυλότητά του σε όλο της το ζοφερό μεγαλείο. Αποπειραθήκαμε να εντοπίσουμε μερικούς άξιους συναδέλφους του. Μικρούς και μεγάλους Βελζεβούληδες που άλλαξαν με τον δικό τους ειδεχθή τρόπο τον ρουν της Ιστορίας. Διότι από τον Χίτλερ, τον Τζο Μακάρθι και τον Καλιγούλα ως τον Αλ Καπόνε, την Ελισάβετ Μπάτορι και τον Πινοσέτ, οι Κακοί δικαιούνται τη δική τους περίοπτη θέση στο βασίλειο των θεών και των ανθρώπων. Φυσικά από τούτο το πάνθεον της υψίστης αχρειότητος δεν μπορούσαν να λείπουν και οι καρτούν εκδοχές κακών, η σαγήνη των οποίων συνήθως επισκιάζει τη γλυκανάλατη καλοσύνη των συμπληρωματικών τους καλών. Ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι ασθενείς του δόκτορος Σίπμαν αποφαίνονταν πάντοτε ­ εννοείται προτού φθάσουν στο νεκροτομείο ­ ότι «ήταν υπέροχος». Ο πρώτος μέγας ιεροεξεταστής της Ισπανίας δεν θα μπορούσε παρά να καταλάβει μια περίοπτη θέση στο πάνθεον της υψίστης φαυλότητος ως ενσάρκωση του πλέον ανόσιου θρησκευτικού φανατισμού. Στη διάρκεια της θητείας του οδηγήθηκαν στην πυρά πάνω από 2.000 «αιρετικοί», ενώ ο ίδιος ευθύνεται και για τον εκπατρισμό το 1492 170.000 Εβραίων της Ισπανίας. Τα ιδιαζόντως ευφάνταστα βασανιστήρια και η κατάσχεση της περιουσίας ήταν από τις συνήθεις πρακτικές του ­ δεν δίστασε μάλιστα να συντάξει 28 άρθρα με σχετικές οδηγίες προς τους ιεροεξεταστές που εκδίκαζαν τα πλέον ειδεχθή για τις εκκλησιαστικές αρχές του Μεσαίωνα αδικήματα της αίρεσης, της μαγείας και της βλασφημίας.
Τζακ ο ΑντεροβγάλτηςΟσον αφορά τη Σκότλαντ Γιαρντ, η υπόθεση έκλεισε οριστικά το 1892. Εκείνος όμως συνεχίζει να κόβει βόλτες στα λιθόστρωτα του Whitechapel στο East End του Λονδίνου. Μια ελαφοπόδαρη σκιά της βικτωριανής Αγγλίας τρέχει πίσω από τους τουρίστες που με λίγες ψωροστερλίνες ξεναγούνται ενδελεχώς στα λημέρια του, στα πλαίσια ενός ακόμη «Jack the Ripper tour». Και ας έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε που ήρθε στη ζωή ο αστικός μύθος γύρω από το όνομά του.Τα εγκλήματα βεβαίως δεν ήταν μύθος. Μόνον ο αριθμός των θυμάτων του δεν έχει διαλευκανθεί, διότι, όπως αναφέρει ένας από τους αμέτρητους βιογράφους του, ο Philip Sudgen, στο βιβλίο του «The Complete History of Jack the Ripper», «δεν υπάρχει μια απλή απάντηση: το λιγότερο τέσσερα, πιθανότατα έξι, ενώ δεν αποκλείεται η πιθανότητα να ήταν οκτώ». Ολες ιερόδουλες, οι πλέον προσιτοί εξιλαστήριοι αμνοί ενός πρώιμου δολοφόνου κατά συρροήν, ενός βικτωριανού vigilante, ενός διεγερτικά για τη φαντασία αιμοσταγούς και παντοτινά ανώνυμου «εραστή». Σκιαγραφημένου στην εντέλεια στο κινηματογραφικό «Κουτί της Πανδώρας» (1929) του Γ.Β. Παμπστ: o άγνωστος που τοποθετεί σαν σάρκινη μέγγενη τα χέρια του γύρω από τον αλαβάστρινο λαιμό της Λούλου.

Δίχως αμφιβολία τα εγκλήματά του ωχριούν μπροστά στα ζοφερά κατορθώματα των προσφάτου εσοδείας σίριαλ κίλερ, αλλά ο Τζακ παραμένει υπεράνω πάσης αμφιβολίας ο πρώτος σταρ του είδους. Ποτέ άλλοτε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη δεν έψαχνε τόσο παθιασμένα τα ίχνη ενός δολοφόνου, ποτέ πριν οι εφημερίδες δεν είχαν βουτήξει με τέτοιο ζήλο στις αιμάτινες λίμνες που άφησε πίσω του μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου 1888.

Ισως βεβαίως να ήταν και ο πρώτος που εγκαινίασε ένα μαγευτικά θρασύ αλισβερίσι με τις αστυνομικές αρχές. Στα μέσα του Οκτωβρίου του 1888 ένα μικρό πακέτο αφίχθη στο κατώφλι του Τζορτζ Λασκ, του επικεφαλής της επιτροπής επαγρυπνήσεως του Whitechapel. Ανοίγοντάς το ανακάλυψε έναν ανθρώπινο νεφρό (πιθανότατα αυτόν που απουσίαζε από το άψυχο σώμα της άτυχης πόρνης Κάθριν Εντοους) και ένα συνοδευτικό γράμμα από τον Τζακ. Η Σκότλαντ Γιαρντ διαθέτει πολλά τέτοια δείγματα του πολυγραφότατου Αντεροβγάλτη ­ άλλωστε χάρη σε μια επιστολή προέκυψε και το παρατσούκλι του. Από ένα σημείο όμως και μετά, ουδείς γνώριζε τι προερχόταν από τον ίδιο και τι ήταν αποκύημα της νοσηρής φαντασίας όλων εκείνων που ζητούσαν να κρατήσουν ζωντανή την υπόθεση. Και όσο και αν ακούγεται τραβηγμένο, όλοι ­ με εξαίρεση τα θύματά του ­ υπέκυψαν και, αν κρίνει κανείς από την πρόσφατη βιβλιογραφία, υποκύπτουν στη σαγήνη ενός δολοφόνου που ουδείς γνώρισε.
Ελισάβετ Μπάτορι

Η αιμοσταγής κρήνη στο λουτρό της στάζει νυχθημερόν την εωσφορική κενοδοξία της γυναίκας που θέλει να διαφεντεύσει την αιώνια νεότητα. Και η Ευρώπη του 17ου αιώνα αγωνίζεται επί ματαίω να εκλογικεύσει τις θηρωδίες της χαριτόβρυτης Ελισάβετ (1560-1614), ανιψιάς του βασιλιά της Πολωνίας Στεφάνου Α’ και συζύγου του περιώνυμου άρχοντα και «Μαύρου Ηρωα της Ουγγαρίας» Φέρεντς Ντάντασντι. Ολα ξεκίνησαν την αποφράδα ημέρα που μια υπηρέτριά της έσπευσε κάπως άγαρμπα να διορθώσει την περίτεχνη κόμμωσή της. Η πάντα φίλερις Ελισάβετ τής κατάφερε ένα χτύπημα με μια βούρτσα. Οι σταγόνες από το αίμα της άτυχης θεραπαινίδος εκτινάχθηκαν πάνω στην κόμισσα. Την αρχική αηδία της διαδέχθηκε η διαπίστωση ότι το δέρμα της που βράχηκε με το ξένο αίμα απέκτησε μια πρωτόγνωρη λάμψη και σφριγηλότητα.

Τα θύματά της θα είναι στην αρχή μόνο υπηρέτριες. Θα ακολουθήσουν χωρικές και θυγατέρες ευγενών. Κάποιοι λένε ότι ο αριθμός τους φθάνει τις 80, άλλοι μιλούν για 600 αποτρόπαιες δολοφονίες. Η Ελισάβετ Μπάτορι χρειάζεται το θαυματουργό πορφυρό υγρό που κυλάει στις φλέβες τους για τα λουτρά που θα της εξασφαλίσουν το αιώνιον έαρ. Θα συλληφθεί εν έτει 1610 και θα καταδικασθεί σε ισόβιο περιορισμό σε φρούριο. Στις 21 Αυγούστου 1614 ένας φύλακας που ήθελε να θαυμάσει από κοντά την ξακουστή για το κάλλος της ακόμη και στα 54 της χρόνια κόμισσα μετακίνησε μια από τις πέτρες του τοίχου που την κρατούσαν απομονωμένη από τον κόσμο ­ από εκεί που της έδιναν τροφή και νερό. Τη βρήκε νεκρή ­ η ύστατη αφαίμαξη είχε λάβει χώρα δίχως τη δική της συνενοχή.
Νέιθαν Μπέντφορντ Φόρεστ

Λέγεται ότι διετέλεσε πρώτος Μέγας Μάγος. Ηταν δηλαδή εκείνος που εγκαινίασε εν έτει 1867 την κορυφή της κουκουλοφόρας ιεραρχίας με τους Μεγάλους Δράκοντες, τους Μεγάλους Τιτάνες και τους Μεγάλους Κύκλωπες. Και δεν παραξένεψε το γεγονός ότι ο Νέιθαν Μπέντφορντ Φόρεστ, ο ξακουστός αυτός στρατηγός του ομοσπονδιακού ιππικού ο οποίος στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου έτριξε τα δόντια στους γιάνκηδες, ηγήθηκε λίγα χρόνια αργότερα της Κου Κλουξ Κλαν, της πλέον οργανωμένης τρομοκρατικής ομάδας ρατσιστικού μένους του Νέου Κόσμου. Διόλου τυχαίο ότι το μακελειό του Fort Pillow στο Τενεσί, στις 12 Απριλίου 1864, έλαβε χώρα κατόπιν δικής του διαταγής, σύμφωνα με την οποία οι στρατιώτες του «δεν θα έπαιρναν άλλους νέγρους αιχμαλώτους». Πάνω από 300 μαύροι ­ άνδρες, γυναίκες, παιδιά ­ κάηκαν εκείνη την ημέρα ζωντανοί. Το αιματοκύλισμα του Fort Pillow δεν ανέκοψε καθόλου τη ζοφερή θητεία του Φόρεστ, ο οποίος άμα τω τέλει του εμφύλιου σπαραγμού ενδύθηκε τη λευκή κουκούλα που θα έτρεπε σε φυγή τους «νέγρους» και τις μέλαινες δεισιδαιμονίες τους.
Οι καουμπόηδες (και όχι οι Ινδιάνοι)

Το Χόλιγουντ, ο Τζον Γουέιν και το αμερικανικό φολκλόρ συνεισέφεραν τα μάλα σε μια από τις απεχθέστερες ιστορικές πλάνες. Με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων ότι οι κακόμοιροι ευρωπαίοι αποικιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με χιλιάδες κακούς ερυθρόδερμους που σχεδίαζαν μέσα στα κωνικά «τίπι» τους την εξολόθρευση με δηλητηριώδη βέλη των… κακόμοιρων ευρωπαίων αποικιστών. Και ότι ο καλός κάουμποϊ Γουίλιαμ Φ. Κόντι (γνωστός και ως «Μπάφαλο Μπιλ») εν αντιθέσει προς τον κακό ινδιάνο «Καθιστό Βούβαλο» ήταν ένας λαμπρός ήρωας του Ουέστ ­ στο κάτω κάτω ο άνθρωπος κατάφερε μέσα σε 17 μήνες να σκοτώσει 4.280 βίσονες των αμερικανικών πεδιάδων.

Ρασπούτιν

Αν ο άρχων του ερέβους είχε ανάγκη από έναν αυλόδουλο, κάποιον ειδικό στον δόλο και τη μηχανορραφία, που να του ανακατεύει πειθήνια τις σούπες από κολασμένες ψυχές που βράζουν αενάως στα καζάνια του, ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Νόβιχ θα ήταν ιδανικός για το πόστο. Διόλου τυχαίο ότι οι συχωριανοί του στο Ποκρόβσκογε της Σιβηρίας τού έδωσαν από νωρίς το λίαν ενδεικτικό του χαρακτήρος του χαϊδευτικό «ρασπούτιν» (= διεφθαρμένος), το οποίο και τον συνόδευσε ισοβίως ώσπου άφησε την ύστατη πνοή του στα παγωμένα νερά του Νέβα.

Το διόλου θεόπνευστο δόγμα που διατύπωσε ο ίδιος σε αρκετά νεαρή ηλικία ­ σύμφωνα με το οποίο η αμαρτία αποτελεί στοιχείο «κάθαρσης» και η σεξουαλική εξάντληση είναι το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός στην κατάσταση της «θείας αταραξίας» ­ γεννήθηκε για να δώσει το απαραίτητο θρησκευτικό υπόβαθρο στις ακολασίες του. Διότι ο γενειοφόρος Ρασπούτιν με το εβένινο βλέμμα προέβη σε μπόλικες. Οι ραδιουργίες του είχαν τέτοια ισχύ που κατάφεραν να χειραγωγήσουν όχι μόνο τον θρησκόληπτο όχλο της Αγίας Πετρούπολης αλλά και τους ανώτερους εκκλησιαστικούς κύκλους και την αριστοκρατία. Εχοντας αυτοανακηρυχθεί μεταξύ πολλών άλλων και «σταρέτς», άνθρωπος του Θεού δηλαδή, που έχει το χάρισμα να θεραπεύει ανίατες ασθένειες και να προλέγει τα μελλούμενα, πέτυχε να διεισδύσει ανενόχλητος και στην τσαρική αυλή. Η ίδια η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντέρβνα δεν δίστασε να εναποθέσει στα χέρια του διαβολοκαλόγερου τη ζωή του γιου της Αλεξίου που έπασχε από τη «βασιλική νόσο» της αιμορροφιλίας. Αυτή ακριβώς η σαγήνη της αχρειότητός του ήταν που τον ανέδειξε αδιαφιλονίκητο σταρ του σκότους ­ πολύ προτού τον πιάσουν στο στόμα τους οι Boney Μ.
Γιόζεφ Μένγκελε

Ο παράφρων ευγονιστής του Γ’ Ράιχ κέρδισε επαξίως το παρατσούκλι «Αγγελος του Θανάτου» που του παρεχώρησε εν πλήρει αποτροπιασμώ η Ιστορία. Τις «ημέρες της διαλογής» έστελνε τους μισούς στα αριστερά ­ κάτω από τις «ντουσιέρες» με το Zyglon Β ­ και τους άλλους μισούς στα δεξιά ­ να συμπληρώσουν τη θητεία τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα πειράματά του θα μείνουν να θυμίζουν στην ιατρική επιστήμη ποιο είναι το κόστος της υπέρβασης των ορίων της ­ πειράματα τεχνητής υποθερμίας (κατά τα οποία οι «ασθενείς» του παρέμεναν επί ώρες σε δοχεία με παγωμένο νερό) και υπερθερμίας, δοκιμές βακτηριολογικών όπλων και νέων φαρμάκων, στειρώσεις με τεράστιες δόσεις ραδιενέργειας, πειράματα στέρησης αισθητηριακών ερεθισμάτων. Ιδιαίτερη αδυναμία του όλες οι βδελυρές «παρεκκλίσεις» της αρίας φυλής ­ οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι τσιγγάνοι, οι νάνοι, οι γίγαντες, οι έχοντες άλλο χρώμα οφθαλμών από το γαλάζιο κ.ο.κ. ­ και φυσικά τα δίδυμα, που συνήθως μετά τη νεκροτομή υποβάλλονταν σε λεπτομερή ανθρωπομετρική καταγραφή των εσωτερικών τους οργάνων. Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει ποτέ εαυτήν για το ότι ο επονομαζόμενος «Αγγελος του Θανάτου» θα γνωρίσει μόνο τη θεία δίκη ­ ο Μένγκελε πέθανε το 1979 από εγκεφαλικό ενώ κολυμπούσε κάπου κοντά στο Σάο Πάολο.
Βλαντ Δ´ Τσέπες

Εν έτει 1462 ο Μωάμεθ Β´ ο Πορθητής επέστρεψε προτροπάδην στην Κωνσταντινούπολη. Το θέαμα που αντίκρισαν ο σουλτάνος και οι άνδρες του έξω από την Τιργκόβιστε ­ 20.000 κορμιά να σαπίζουν πάνω σε πασσάλους ­ ήταν τόσο φρικιαστικό ώστε η εκστρατεία εναντίον της Βλαχίας και του βοεβόδα της Βλαντ Τσέπες θα καθυστερούσε ακόμη. Λίγοι τολμούσαν να τα βάλουν με τον «Πασσαλωτή» ή «Παλουκωτή», όπως έμεινε γνωστός στην Ιστορία, αφού ο ανασκολοπισμός ήταν η αγαπημένη του ποινή για κάθε είδους ανομία. Τίποτε δεν μπορούσε να ξεφύγει από το μένος του ­ όχι μόνον οι Οθωμανοί, αλλά και όσοι από τους υπηκόους του τολμούσαν να προβούν σε κλοπή, μοιχεία ή οτιδήποτε τέλος πάντων δεν συμφωνούσε με τον αυστηρότατο ηθικό κώδικα του ηγεμόνα της Βλαχίας.

Ακόμη και όταν φυλακίστηκε για 12 ολόκληρα χρόνια από τον βασιλιά της Ουγγαρίας Ματθαίο Κορβίνο στο Βισγκράντ, ο Βλαντ Τσέπες (γνωστότερος με το παρωνύμιό του «Δράκουλας») δεν σταμάτησε να εξασκεί τις προσφιλείς του τακτικές ­ βασανίζοντας, ακρωτηριάζοντας και ενίοτε ανασκολοπίζοντας τα πουλιά και τα ποντίκια που έκαναν το λάθος να πλησιάσουν το κελί του. Στα λιβελογραφήματα που κυκλοφόρησαν για τον Τσέπες μεταξύ 1480 και 1500 στη Γερμανία και στη Ρωσία βασίστηκε ο Μπραμ Στόκερ για να πλάσει τον σαφώς συμπαθέστερο αιματοπότη Κόμη Δράκουλα.
Λαβρέντι Μπέρια

Εδωσε νέο νόημα στην έννοια «μυστική υπηρεσία» ­ επί Στάλιν μετέτρεψε σε φέουδό του την NKVD οίας προΐστατο και η οποία ετύγχανε πρόδρομος της KGB. Ηταν εκείνος που γέμισε με αντικαθεστωτικούς τα γκουλάγκ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τις φρικώδεις συνθήκες διαβίωσης. Ενίοτε το χέρι του πιανόταν από τις άπειρες υπογραφές σε θανατικές καταδίκες, ενώ λέγεται πως ήταν το ίδιο χέρι που αργότερα εκτελούσε κάποιες εξ αυτών ­ εξ ου και πιστεύεται ότι τα οστά που προ ετών ανεκαλύφθησαν στη Μόσχα ανήκουν σε δικά του θύματα. Κατά καιρούς κατηγορήθηκε για βιασμούς, βασανισμούς και φόνους ων ούκ εστιν αριθμός, αλλά αυτό ήταν το… λιγότερο. Ο Μπέρια διέταξε τη μαζική σφαγή των πολωνών αξιωματικών στο Κατίν, ενώ ο ίδιος διέταξε δις τον εκτοπισμό των Καυκασιανών.

Το εντυπωσιακότερο με τον Μπέρια είναι ότι ουδέποτε ήταν τα ιδανικά του που τον παρεκίνησαν να εγκληματήσει ­ στην ντάτσα του ούτε μία φωτογραφία του Στάλιν δεν είχε.
Αλ Καπόνε

Στα δώδεκά του ο μικρός τότε Αλφόνς παράτησε το σχολείο στο Μπρούκλιν για να κάνει το ντεμπούτο της λαμπρής εγκληματικής σταδιοδρομίας του. Ενετάχθη στη συμμορία του Τζόνι Τόριο, που γρήγορα εξετίμησε την αφοσίωσή του. Το 1919 κάλεσε τον Καπόνε στο Σικάγο και όταν πέντε χρόνια μετά ο Τόριο απεσύρθη, ο Καπόνε ήταν αυτός που κληρονόμησε τη θέση του και κατέστη τσάρος του εγκλήματος. Εν μέσω ποταπαγόρευσης, τόνοι αλκοόλ περνούσαν από τα χέρια της συμμορίας του για να καταλήξουν στους πότες απανταχού της πόλης, ενώ πόρνες και παράνομος τζόγος ήταν στην αποκλειστική δικαιοδοσία του. Το 1927 η περιουσία του έφθανε τα 100 εκατ. δολάρια και ο Αλ Καπόνε εννοείται πως δεν προτίθετο να τη μοιρασθεί με κανέναν. Εξ ου και στο απόγειο της καριέρας του προέβη στην παροιμιώδη πλέον Σφαγή της Νύχτας του Αγίου Βαλεντίνου: στις 14 Φεβρουαρίου του 1929 σε ένα γκαράζ της βόρειας πλευράς της πόλης η συμμορία του γάζωσε με τα αυτόματα σχεδόν όλη την αντίπαλη του Μπαγκς Μόργκαν, επιβεβαιώνοντας τη μονοκρατορία της επί των εδαφών του Σικάγου και καθιστώντας το όνομα «Καπόνε» ταυτόσημο με την έννοια της λέξης «μαφιόζος».
Καίσαρ Βοργίας

Στα μόλις 32 έτη του βίου του πρόλαβε να εξολοθρεύσει περισσότερους από 20 πρίγκιπες, μονάρχες και καρδιναλίους, αλλά βεβαίως όχι μόνος του. Καθ’ ότι ο Καίσαρ ήτο εξέχον μέλος της πλέον διεφθαρμένης οικογένειας της Ιστορίας, είχε την αμέριστη συμπαράσταση της αδελφής του Λουκρητίας. Αγαπημένα εργαλεία στη φονική σταδιοδρομία τους αποτέλεσαν το δηλητήριο αλλά και το ξιφίδιο, τα οποία βεβαίως οι ίδιοι προσωπικώς σπανιότατα χρησιμοποίησαν, αφού πάντοτε υπήρχαν άπειροι πρόθυμοι υπηρέτες για να τα αξιοποιήσουν. Οπως συνέβη φέρ’ ειπείν στην περίπτωση του συζύγου της Λουκρητίας Αλφόνσο. Τον Ιούλιο του 1500 τέσσερις εξ αυτών του επετέθησαν στα σκαλιά του Αγίου Πέτρου. Εχων γερή κράση ο δεκαοκτάχρονος τότε Αλφόνσο παρέμεινε ζωντανός ­ μόνο και μόνο για να τον στραγγαλίσει κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του έτερος υπηρέτης του Καίσαρος!

Ο Καίσαρ, από «ομορφότερος άνδρας της Ιταλίας» στις αρχές του βίου του, κατέστη στα τέλη του ο πλέον επικίνδυνος άνθρωπος της χώρας. Λέγεται ότι έφθασε να δολοφονήσει ακόμη και τον μικρότερο αδελφό του Χουάν, τον οποίο ζήλευε αθεράπευτα. Διόλου απίθανο ­ το μότο της ζωής του, το οποίο και καθοδήγησε τη φιλοδοξία του στο να λάμψει ακροπατώντας επί πτωμάτων, ήταν «aut Caesar aut nihil», ήτοι «ή ο Καίσαρ ή τίποτα». Δεν είναι τυχαίο που ο Μακιαβέλι χρησιμοποίησε εκείνον ως πρότυπο και αξιοποίησε τις δικές του πράξεις για να στοιχειοθετήσει ολόκληρη τη θεωρία του βιβλίου του «Ο Ηγεμών».
Νικολάι Τζουρμογκάλιεφ

Δεν ήταν τυχαίο ότι τον αποκαλούσαν και «metal fang», ήτοι «σιδεροδάκτυλο». Ο Τζουρμογκάλιεφ είχε μυϊκή δύναμη σχεδόν υπεράνθρωπη ­ εξ ου και κανένα από τα υποψήφια θύματά του δεν μπόρεσε ποτέ να του ξεφύγει. Οταν στις αρχές του αιώνα συνελήφθη στη Ρωσία, οι διώκτες του έμειναν άναυδοι: με εκπληκτική άνεση παραδέχθηκε τους φόνους περίπου 100 γυναικών, τις οποίες στη συνέχεια ο ίδιος έφαγε, δίδων δεκαετίες αργότερα τροφή και στον σεναριογράφο της «Σιωπής των αμνών». Μάλιστα περίπου 50 από αυτές τις σερβίρισε στους ανυποψίακστους καλεσμένους, τους οποίους καλούσε σε δείπνο για να δοκιμάσουν τα λεγόμενα «εθνικά πιάτα» δικής του εμπνεύσεως.
Αδόλφος Χίτλερ

Θεωρείται άμεσα υπεύθυνος για τα τρία δραματικότερα (και χειρότερα) γεγονότα του 20ού αιώνα, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ψυχρό Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, οδήγησε τον λαό του σε στιγμές τρομακτικής απαξίωσης και προκάλεσε περισσότερους νεκρούς απ’ όσους συνολικά το κάπνισμα. Και το χειρότερο είναι ότι για όλα είχε μια αιτιολογία, στήριζε κάθε θηριωδία σε ένα απλοϊκό και κυνικό ιδεολογικό υπόβαθρο απόλυτων γενικεύσεων, με συνέπεια να μην πρόκειται τελικά για τις πράξεις ενός παράφρονα δημαγωγού, αλλά για τα ζοφερά οράματα δεκάδων εκατομμυρίων πιστών του. Γεννημένος σε μικροαστική οικογένεια και μπερδεμένος από το ιδεολογικό ανακάτεμα των αρχών του 20ού αιώνα, στη Βιέννη, όπου έζησε, έμαθε γρήγορα να μισεί τους Εβραίους και όποιους άλλους επιτυχημένους του θύμιζαν την ταπεινή καταγωγή του και την περιορισμένη μόρφωσή του. Ο ίδιος σε συνέντευξή του το 1933, όταν εκμεταλλευόμενος την αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αναρριχήθηκε στην Καγκελαρία αποκτώντας απόλυτες εξουσίες, δήλωσε ότι η πολιτική επιτυχία του στηριζόταν στο ότι απλοποίησε τα πολιτικά προβλήματα για τον λαό: φταίνε οι Εβραίοι. Οταν αργότερα χρειάστηκε να κάνει πόλεμο, το αιτιολόγησε με το περίφημο επιχείρημα του ζωτικού χώρου: φταίνε οι γειτονικοί λαοί που δεν μας αφήνουν να αναπτυχθούμε. Παράλληλα σπάνια η ανθρωπότητα γνώρισε τέτοιον ακρωτηριασμό του πνεύματος. Ο ίδιος διοργάνωσε έκθεση με τίτλο «Εκφυλισμένα έργα τέχνης», προκειμένου να διαπομπεύσει τους αβανγκάρντ καλλιτέχνες. Την ίδια στιγμή φρόντιζε να δώσει μια εικόνα του τέλειου ανθρώπου, εγκαινιάζοντας εκθέσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσαν αρχαιοπρεπή γλυπτά τεραστίων διαστάσεων. Σκοπός ήταν να εμφυτεύσει στον εγκέφαλο των συμπατριωτών του το άριο αρχέτυπο και λίγο αργότερα να δώσει διαταγή για την εφαρμογή του διαβόητου προγράμματος Τ4: πολύ πριν από το ολοκαύτωμα των Εβραίων, στα κρεματόρια θα οδηγούνταν όσοι άρρωστοι γερμανοί χαρακτηρίζονταν αυθαίρετα «μελλοθάνατοι», νεογέννητα που γεννιόντουσαν με την παραμικρή σωματική ανωμαλία και άλλοι, απλώς ανεπιθύμητοι. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…
Νέρων

Προτού ακόμη κλείσει τα 17 του χρόνια βρέθηκε καθισμένος στον θρόνο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η στοργική μητέρα του Αγριππίνα φρόντισε να του ανοίξει τον δρόμο φαρμακώνοντας αμφοτέρους τον δεύτερο σύζυγό της Κρίσπο και τον ­ τρίτο ­ Κλαύδιο. Και εκείνος υπό την καθοδήγηση του Σενέκα ξεκίνησε το έργο του, το οποίο στα πρώτα του στάδια πράγματι ετύγχανε θεάρεστο: επεξέτεινε τις αρμοδιότητες της Συγκλήτου, μείωσε τους φόρους, απαγόρευσε αιματηρά θεάματα και εκτελέσεις ποινών σε πλατείες και αρένες, έδωσε ακόμη και δικαίωμα στους σκλάβους. Στην αρχή ο Νέρων μισούσε το να υπογράφει θανατικές καταδίκες… ώσπου η μητέρα του παρεφρόνησε βλέποντας ότι έχει χάσει κάθε έλεγχο πάνω στον γιο της και άρχισε να ξεσπά επάνω του. Κατά την κοινή πρακτική της εποχής, ο Νέρων απλώς τη δολοφόνησε. Το ίδιο έκανε τρία χρόνια μετά, με τη γυναίκα του Οκτάβια, καθ’ ότι εκείνη αποτελούσε εμπόδιο στον έρωτά του με την Ποππαία. Εκτοτε αντελήφθη πως ατιμώρητος μπορεί να πράττει οτιδήποτε ­ η πορεία του προς την τρέλα είχε ήδη αρχίσει. Θεωρών ότι ήτο μέγας καλλιτέχνης, τραγουδιστής τε και παίκτης της λύρας, οργάνωνε μαραθώνιες συναυλίες, τις οποίες οι θεατές δεν ηδύναντο να εγκαταλείψουν προτού εκείνος ολοκληρώσει το πρόγραμμά του. Λέγεται πως σε κάποια τέτοια συναυλία μια γυναίκα αναγκάστηκε να γεννήσει μέσα στην αίθουσα καθ’ ότι ο Νέρων δεν την άφηνε να φύγει προτού εκείνος τελειώσει. Η παραφροσύνη του ήταν τέτοια ώστε του κατελόγισαν τη μεγάλη πυρκαϊά της Ρώμης το 64 π.Χ., λέγοντας ότι απλώς ήθελε να την ξαναχτίσει σε… πιο ελληνικό στυλ, παρ’ ότι εκείνος τότε ευρίσκετο στο εξοχικό του, 56 χιλιόμετρα μακριά από την Αιωνία Πόλη. Εν πάση περιπτώσει εκείνος με τη σειρά του «φόρτωσε» την πυρκαϊά στους χριστιανούς και τους εκδικήθηκε δεόντως. Τη νύχτα της 1ης Αυγούστου του 64 μ.Χ. αποφάσισε να αναγάγει σε… τέχνη τα βασανιστήρια. Αντιμετωπίζων τη θηριωδία ως μορφή αισθητικής, διοργάνωσε το λεγόμενο «θεατρικό μαρτύριο». Στον ρωμαϊκό ιππόδρομο εκατοντάδες χριστιανοί σταυρώθηκαν ζωντανοί, άλλοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία και οι δυστυχέστεροι ανέλαβαν να φωτίσουν την παράσταση: ελλείψει πυρσών, τους έκαιγαν εν τω μέσω του ιπποδρόμου.
Αουγκούστο Πινοσέτ

Πολύ προτού ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε τελειοποιήσει τις μεθόδους που θα του εξασφάλιζαν τη μακροημέρευση του καθεστώτος του. Οι φάκελοι της αμερικανικής αντικατασκοπίας αναφέρουν 320 δολοφονίες αντιστασιακών στις οποίες προέβησαν οι στρατοκράτες του δικτάτορα στον δρόμο προς την εξουσία ­ μεταξύ των εκτελεσθέντων και δύο αμερικανοί πολίτες. Κατόπιν δε της εξασφάλισης των ηνίων της Χιλής, οι αριθμοί εκείνων που δεινοπάθησαν εξ αυτού κατέστησαν πενταψήφιοι. Η αρχική δικογραφία του ισπανού δικαστή Μπαλτάζαρ Γκαρζόν καθιστούσε τον δικτάτορα υπεύθυνο για τον θάνατο 3.000 ατόμων ­ ιδίως τα πρώτα χρόνια μετά το πραξικόπημα, οι μαζικές συλλήψεις, τα βασανιστήρια με χτυπήματα, καψίματα και ηλεκτροσόκ, οι δολοφονίες και οι «εξαφανίσεις» ήταν στο ημερήσιο πρόγραμμα του Πινοσέτ, όστις έχων εξασφαλίσει την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ κατέστη ασύδοτος.

Οι Αμερικανοί τότε συνήθιζαν να λένε «μπορεί να είναι γιος σκύλας, αλλά τουλάχιστον είναι δικής μας σκύλας».

Και έτσι, με τις ευλογίες των ΗΠΑ και κατ’ εντολήν του δικτάτορα, στήθηκαν εκατόμβες άνευ προηγουμένου. Μεταξύ τους και το «καραβάνι του θανάτου», που τον Οκτώβριο του 1973 σάρωσε ολόκληρη τη Βόρεια Χιλή. Στις πόλεις Καουκένες, Κοπιάπο, Αντοφαγάστα και Λα Σερένα οι άνδρες του στρατηγού Σέρχιο Αρελιάνο Σταρκ που προΐστατο του καραβανιού εκτέλεσαν τουλάχιστον 72 άτομα.

Νικολάε Τσαουσέσκου

Ο άνθρωπος που οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στη λιμοκτονία. Ο Τσαουσέσκου έθεσε βασική του προτεραιότητα την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους της Ρουμανίας, εξ ου και εν έτει 1982 διέταξε την εξαγωγή του μεγαλύτερου μέρους της γεωργικής και βιομηχανικής παραγωγής της. Το αποτέλεσμα; Απαντες οι Ρουμάνοι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς φαγητό, καύσιμα και φάρμακα. Υπολογίζεται ότι ετησίως στη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου πέθαιναν περίπου 15.000 άτομα από την πείνα, το κρύο και την έλλειψη των στοιχειωδών υλικών αγαθών. Οι μόνοι που ζούσαν αξιοπρεπώς δεδομένου ότι πληρώνονταν αδρά για τις υπηρεσίες τους ήταν οι τηρητές της τάξης ­ οι αστυνομικοί της Σεκιουριτάτε. Οι οποίοι, παρά ταύτα, δεν μπόρεσαν να καταστείλουν τη διαδήλωση των εξαγριωμένων κατοίκων της Τιμισοάρα στις 22 Δεκεμβρίου 1989. Τα επεισόδια από την Τιμισοάρα επεκτάθηκαν σε όλη τη Ρουμανία. Τρεις ημέρες αργότερα ο Τσαουσέσκου συνελήφθη. Το στρατιωτικό δικαστήριο εντός δύο ωρών καταδίκασε εκείνον και τη γυναίκα του σε θάνατο, ως ενόχους γενοκτονίας. Ηταν το μεσημέρι των Χριστουγέννων του 1989 που οι ρουμάνοι πολίτες ζωντανά είδαν και ξαναείδαν σε άπειρες επαναλήψεις την εκτέλεση. Και την αντιμετώπισαν περίπου σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Τσαρλς Μάνσον

Τον Ιούλιο του 1969 έγιναν πολλά πράγματα: πατήσαμε στο φεγγάρι, έγινε το Γούντστοκ και ο Τσαρλς Μάνσον πρωταγωνίστησε στην Καλιφόρνια σε ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του 20ού αιώνα, σφάζοντας την «ωραιοτάτην Σάρον Τέιτ» όπως γράφει χαρακτηριστικά ο ελληνικός Τύπος «και τέσσερις φίλους της στη βίλα του διάσημου σκηνοθέτου Ρομάν Πολάνσκι (συζύγου της Τέιτ)». Το πρωτοφανούς αγριότητας έγκλημα γιγαντώθηκε στη φαντασία της κοινής γνώμης από την έλλειψη στοιχείων ­ οι έντρομοι αστυνομικοί διατάσσονται να προβούν σε εξαιρετικά λιτές ανακοινώσεις ­ καθώς και από το έκλυτο κλίμα της εποχής, που παρέπεμπε αμέσως σε σεξουαλικά όργια με ναρκωτικά και θρησκευτικές αιρέσεις. Το φρικτό έγκλημα έγινε αντιληπτό το πρωί της επομένης, 9ης Αυγούστου, όταν μια κυρία έφθασε στην έπαυλη του Πολάνσκι και αντίκρισε κατακρεουργημένα πτώματα σε λίμνες αίματος. Λίγο αργότερα η αστυνομία ανακάλυψε την 26χρονη Τέιτ, η οποία βρισκόταν στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της, και τον τέως μνηστήρα της κομμωτή Τζέι Σέμπριγκ στο υπνοδωμάτιο, νεκροί και οι δύο από δεκάδες μαχαιριές. Θηλιές έσφιγγαν τον λαιμό τους, ενώ στον τοίχο του δωματίου είχε γραφεί με το αίμα η λέξη «pigs», γουρούνια… Τα άλλα πτώματα ήταν διασκορπισμένα στην έπαυλη, δολοφονημένα καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν. Δύο ημέρες έπειτα έγινε ένα σχεδόν πανομοιότυπο έγκλημα του ζεύγους Λα Μπιάνκα στην έπαυλή τους, στο Λος Αντζελες. Υστερα από μήνες συλλαμβάνονται οι τρεις ένοχοι, οι οποίοι όμως αποκαλύπτεται ότι είναι τυφλά υποχείρια του Τσαρλς Μάνσον που στην «οικογένειά του», όπως αποκαλείται η 40μελής αίρεσή του, θεωρείται ο Μεσσίας. Ενας Μεσσίας με φρικτό παρελθόν. Γεννημένος το 1934 στο Κεντάκι, ανεπιθύμητο παιδί μιας πόρνης. Στα 18 του, και έπειτα από την οδυνηρή εμπειρία των ορφανοτροφείων, ήταν ήδη ένας άνδρας με παράδοση στην κλοπή αυτοκινήτων και στους βιασμούς άλλων ανδρών. Υστερα από την αποφυλάκισή του το 1967 δημιούργησε μια καλτ ομάδα αποτελούμενη κυρίως από γυναίκες. Τον Αύγουστο του 1969 έστειλε τις Πατρίτσια Κρενγουίνκελ, Σούζαν Ατκινς και Λίντα Κασάμπιαν καθώς και τον Τεξ Γουότσον στη βίλα του Πολάνσκι για να σκοτώσουν την Τέιτ και τους φίλους της. Στην πολύμηνη δίκη που ακολούθησε τη σύλληψή τους, ο Τσαρλς Μάνσον καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο και το 1977 η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Πριν από λίγες ημέρες, στις 8 Φεβρουαρίου 2000, ο Μάνσον μεταφέρθηκε από την Corcoran State Prison στην υψίστης ασφαλείας Pelican Bay State Prison επειδή διακινούσε ναρκωτικά.
Γιόκο Ονο

Ο Τζον Λένον την ερωτεύθηκε σφόδρα αλλά ήταν ο μόνος. Η Γιόκο Ονο όχι μόνο ήταν του ’33 και κοντά 10 χρόνια μεγαλύτερη του Τζον, όχι μόνο καυχιόταν ότι αυτή ήταν η μούσα του ­ τρομάρα της ­, αλλά αποτέλεσε και την αφορμή που οι Beatles το διέλυσαν το μαγαζί και ως εκ τούτου η ιστορία δεν μπορεί να είναι ποτέ φιλική μαζί της. Εβαζε λόγια στον σύζυγό της αμφισβητώντας τη δημιουργικότητα και συμβολή στο συγκρότημα του Πολ Μακ Κάρτνεϊ, και έπεισε τον Λένον να κάνουν βόλτες γυμνοί μετατρέποντάς τον από απλό, καθαρό, γοητευτικό εγγλεζάκι, σε πολιτικοποιημένο, άπλυτο χίπι (με τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων δολαρίων) που πλησίαζε πιο πολύ στο δικό της φιζίκ. Ακόμη και σήμερα, 20 χρόνια μετά τη δολοφονία του Λένον και 30 χρόνια μετά τη διάλυση των Beatles, δεν ξεχνάει την απέχθειά της για τον Μακ Κάρτνεϊ. «Ο Τζον είχε μια πολύ ώριμη πλευρά και ήταν αυτή που κράτησε τους Beatles. Ηταν ο ηγέτης τους και ήταν προστατευτικός. Ενδιαφερόταν πάντα για τον Ρίνγκο και μπορούσε να δει ότι ο Τζορτζ είχε γίνει ένας καλός τραγουδοποιός. Αυτό ήταν κάτι που ο Πολ δεν εκτιμούσε» δήλωσε σε συνέντευξή της στους «Times» πριν από λίγο καιρό. Μετά φρόντισε να πει με νόημα ότι «ο Τζον δεν έκανε τα τηλεφωνήματα» υπονοώντας ότι ο Μακ Κάρτνεϊ έκανε τον μάνατζερ του συγκροτήματος.
Σαλώμη

Μακράν η καλύτερη βιβλική χορεύτρια, η οποία όμως, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα κορίτσια, άκουγε πολύ τη μαμά της. Η Ηρωδιάδα, μια εξώλης και προώλης κυρία, η οποία ήταν γκόμενα του Ηρώδη και απολάμβανε τις βασιλικές τιμές μιας επίσημης συζύγου, είχε κάνει τη Σαλώμη με τον αδελφό του βασιλιά της Γαλιλαίας και νόμιμο (και κερατωμένο) σύζυγό της. Στην ουσία η Ηρωδιάδα είχε διαπράξει το αμάρτημα της μοιχείας με συνέπεια να έχει σημαντικότατο πρόβλημα με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο οποίος ζητούσε τη διαπόμπευσή της ως παραβάτη μιας εκ των Δέκα Εντολών. Η Ηρωδιάδα λοιπόν ήθελε να ξεφύγει από την ενοχλητική φωνή ηθικής του Ιωάννη και προσπαθούσε να πείσει τον Ηρώδη να τον σκοτώσει. Ο Ηρώδης όμως δεν ήθελε να το κάνει διότι θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων από τον λαό της Γαλιλαίας. Η Ηρωδιάδα ήταν μεν ωραία αλλά ήταν και αρκετά σιτεμένη για να αξίζει μια τέτοια πολιτική θυσία. Ετσι η Ηρωδιάδα έβαλε τα μεγάλα μέσα. Γνωρίζοντας ότι ο Ηρώδης ποθούσε την κόρη της, την έβαλε να χορέψει στα γενέθλιά του έναν τόσο ερωτικό χορό, που όταν μετά η Σαλώμη πήγε και έκατσε στα πόδια του, ο βασιλιάς της Γαλιλαίας είχε λιώσει από τον πόθο και τη ρώτησε τι θέλει και θα της το έδινε. Της υποσχέθηκε ακόμη και το μισό βασίλειό του, αλλά η Σαλώμη συμβουλεύτηκε τη μητέρα της. «Τι να ζητήσω;» τη ρώτησε. «Το κεφάλι του Ιωάννη επί πινάκι» της είπε η Ηρωδιάδα. Ο Ηρώδης το έκανε. Η Σαλώμη στην ουσία ήταν υποχείριο της μητέρας της, αλλά θα μείνει στην (βιβλική) ιστορία αυτή ως η απόλυτη κακιά. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα.
Καλιγούλας

«Η Φύση δημιούργησε τον Καλιγούλα για να δείξει τι μπορούν οι μέγιστες κακίες όταν συνδυαστούν με τις μέγιστες τύχες» είχε γράψει ο Σενέκας για τον ρωμαίο αυτοκράτορα που έζησε μόλις 29 χρόνια, στις πρώτες δεκαετίες της πρώτης χιλιετίας. Ο Σενέκας ήταν μάλλον μετριοπαθής, όπως άλλωστε οφείλει κάθε ιστορικός. Ο Καλιγούλας θα μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως συνώνυμο της αλόγιστης σπατάλης και της απόλυτης αλαζονείας, της παραφροσύνης και της κραιπάλης, της υπερβολικής χλιδής και της άκρατης καχυποψίας. Δεν είναι αρκετά: θα θεωρηθεί ό,τι πιο αρρωστημένο βγήκε ποτέ από τις θύρες της ρωμαϊκής Συγκλήτου. Και όλα αυτά δίπλα σε ποταμούς αίματος. Ακόμη και αυτό το όνομά του προέκυψε από την υπερβολή: όταν έμενε στη Γερμανία και προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθεια των στρατιωτών του πατέρα του, οι γονείς του φορούσαν στον δίχρονο γιο τους μια μικροσκοπική στολή λεγεωνάριου με τα χαρακτηριστικά μποτάκια, τα caligulae, τα οποία του χάρισαν το παρωνύμιό του. Το εκπληκτικό είναι ότι στην αρχή της καριέρας του ως αυτοκράτορας, το 37 μ.Χ., ο Καλιγούλας έφερε μαζί του αέρα ανανέωσης ­ επέτρεψε την κυκλοφορία συγγραμμάτων που είχαν απαγορευθεί κατά τις προηγούμενες βασιλείες. Λίγους μήνες αργότερα όμως ήλθε μια άγνωστη ασθένεια να προστεθεί στην επιληψία που τον ταλαιπωρούσε από παιδί. Ακολούθησε το 38 μ.Χ. ο θάνατος της αδελφής του Δρουσίλλας, την οποία υπεραγαπούσε (ερωτικά βεβαίως). Ο Καλιγούλας άρχισε να ανακαλύπτει παντού εχθρούς και συνωμότες και να απαιτεί λατρεία ανατολικού τύπου. Εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από τα δικαστήρια με την ασαφή κατηγορία της «ασέβειας προς τον αυτοκράτορα» και φυσικά θανατώνονταν αφού πρώτα δημεύονταν οι περιουσίες τους. Επί τρία χρόνια, ως το 41 μ.Χ. οπότε δολοφονήθηκε, ο Καλιγούλας θα οργάνωνε γιορτές απίστευτης χλιδής ­ σύμφωνα με τον Σενέκα, σε μία ημέρα ξόδεψε ποσό ίσο με τα ετήσια συνολικά έσοδα τριών επαρχιών ­ και χείριστων οργίων, θα ανάγκαζε τους ρωμαίους ευγενείς να τον ορίζουν ως συγκληρονόμο τους, θα έδινε εντολή να μεταφερθεί από την Ολυμπία το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία για να γίνει το δικό του ύστερα από τις απαραίτητες φυσιογνωμικές μετατροπές και θα διέταζε τη θανάτωση εκατοντάδων αθώων πολιτών.
Τζο Μακάρθι

Οι ΗΠΑ δημιουργήθηκαν πάνω στην αέναη αναζήτηση εχθρού: οι Ινδιάνοι, οι Νότιοι, οι Ισπανοί, οι Γερμανοί. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όμως παρατηρήθηκε ένα ανησυχητικό κενό. Ενας σαραντάρης, ρεπουμπλικανός γερουσιαστής του Γουισκόνσιν από το 1939, ο Τζο Μακάρθι φρόντισε να το καλύψει: ηγούμενος της διαβόητης Επιτροπής Αντιαμερικανικών Ενεργειών στρέφει τα κανόνια της χώρας προς το εσωτερικό. Οι αμερικανοί κομμουνιστές είναι ο εχθρός και ακόμη χειρότερα, εχθρός είναι όποιος μοιάζει με αμερικανό κομμουνιστή. Πρώτος στόχος το Χόλιγουντ, ο πολιτιστικός ταγός του πλανήτη. Μερικοί αντιστάθηκαν και «εξαφανίστηκαν», άλλοι έφυγαν στην Ευρώπη, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, άλλοι έφθασαν ως και στην αυτοκτονία, μερικοί, όπως ο Ελία Καζάν, λύγισαν και κατέδωσαν συναδέλφους τους. Ο Μακαρθισμός θα γίνει συνώνυμος του πνευματικού ακρωτηριασμού και θα χαρακτηρίσει την πιο σκοτεινή εποχή του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.
Βίνι Τζόουνς

Εμεινε στην πλούσια ιστορία του ποδοσφαίρου ως ο πιο σκληρός των σκληρών. Ανοικτίρμων κεντρικό μπακ της αγγλικής Γουίμπλεντον, ο Βίνι Τζόουνς έγινε αστέρι παγκοσμίου μεγέθους όταν έκανε τον γύρο του πλανήτη η φωτογραφία του, στην οποία γράπωνε με περίσσια δύναμη και ένταση από τα γεννητικά όργανα τον απειλητικό, πλην όμως αναχαιτισμένο, εκείνη τη στιγμή Πολ Γκασγκόιν. Είναι ο ρέκορντμαν αποβολών στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ με 13, ενώ οι κίτρινες κάρτες που έχει αντικρίσει από τους διαιτητές είναι αμέτρητες. Η προβληματική σχέση του με τους διαιτητές ανέδειξε και την καλλιτεχνική φλέβα του. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 η διάκονος του fair play, αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, αντίκρισε έκπληκτη τα ράφια των βιντεοκλάμπ να γεμίζουν με τη διδακτική κασέτα του Τζόουνς, στην οποία ο άγριος μπακ δίδασκε «πώς να κάνετε φάουλ χωρίς να σας δει ο διαιτητής»!
Μάικ Τάισον

 

Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του «τέρας» και το επάγγελμά του, την πυγμαχία, «σόου τεράτων». Ωστόσο, και έξω από το ρινγκ ο Τάισον θα παραμείνει για πάντα το «κακό παιδί» της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Μια καταδίκη σε έξι χρόνια φυλάκιση για τον βιασμό το 1991 της καλονής Ντεζιρέ Γουάσιγκτον ­ μια κατηγορία στην οποία απαντά ακόμη και σήμερα με το φαλλοκρατικό στερεότυπο «τα ήθελε» ­, δεκάδες υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και επίθεσης ­ μεταξύ των θυμάτων του και η οικιακή βοηθός της πρώην συζύγου του­ και μία ακόμη φυλάκιση επειδή έδειρε αλύπητα δύο άνδρες οι οποίοι τόλμησαν να του κλείσουν τον δρόμο με την κάντιλάκ τους, συνθέτουν ένα εντυπωσιακό παζλ παρανομιών. Ωστόσο ο 34χρονος πια Μάικ Τάισον, ο οποίος κάποτε θεωρήθηκε ταλέντο εφάμιλλο του Μοχάμεντ Αλι, είναι αμφιλεγόμενος και μέσα στα ρινγκ. Τον Ιούλιο του 1997 δάγκωσε και έκοψε το αφτί του αντιπάλου του Εβάντερ Χόλιφιλντ, ενώ πριν από λίγες εβδομάδες χτύπησε εκτός χρόνου τον Ορλίν Νόρις. Παρ’ ολ’ αυτά τα ΜΜΕ τον αγαπούν. Με τέτοιο παρελθόν και έμφυτη τη διάθεση να ταξιδέψει οποιαδήποτε στιγμή στην κόλαση υποκύπτοντας στα αρχέγονα ένστικτά του, πουλάει.
Ακακοι-κακοί

Κακός Λύκος

Εκτός από κλαμπ, ο Κακός Λύκος, ο οποίος έπαιρνε τη μορφή της εκάστοτε γιαγιάς που εξιστορούσε το παραμύθι, έφαγε τη γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας και παρ’ ολίγον να φάει και την ίδια αν δεν περνούσε απ’ έξω ένας κυνηγός. Εγώ πάντως το έτρωγα όλο το φαΐ μου.

Μαύρος Πιτ

Ο μεγάλος εχθρός του Μίκι Μάους. Βασιλιάς του υποκόσμου της Μίκι Σίτι συνεργάζεται συχνά πυκνά με το Φάντασμα και είναι μετρ στις μεταμφιέσεις. Αλλά το καλό νικάει πάντα.

Κρουέλα Ντεβίλ

Η παλιόγρια που θέλει να κάνει γούνα τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Στην πρόσφατη ταινία την υποδύθηκε η Γκλεν Κλόουζ δίδοντας και ομοφυλοφιλικές πτυχές στον ρόλο.

Ο «εναντίον» τού 007

Ο Τζέιμς Μποντ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κακούς και όσο πιο «καλός» είναι ο κακός τόσο πιο επιτυχημένη και η ταινία. Ο Auric Goldfinger είναι ο απόλυτος φιλάργυρος στον «Χρυσοδάκτυλο», ο Dr Νο είναι ο πρώτος, ο Renard ο τελευταίος στο «The world is not enough». Ενας κακός δεν είναι ποτέ αρκετός.

Ιζνογκούντ

Οπως αποκαλύπτει και το όνομά του (is-no-good) πρόκειται πιθανότατα για τον δολιότερο εκπρόσωπο των απανταχού πρωταγωνιστών κόμικς. Και αυτό διότι ο «κακός βεζίρης Ιζνογκούντ» (πάγια προσφώνησή του στα καρέ) έχει έναν και μόνο σκοπό στην εικονογραφημένη ζήση του: να γίνει μια μέρα «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»… πλην όμως ούτε καν αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να αγιάσει τα μοναδικής κακίας μέσα τα οποία διέρχεται ο Ιζνογκούντ για να εκθρονίσει τον χαλίφη. Δεδομένης της ηλιθιότητας που δέρνει τον τελευταίο, μία και μοναδική εξήγηση μπορεί να υπάρξει για το γεγονός ότι χρόνια τώρα οι προσπάθειες του κακού αλλά παμπόνηρου βεζίρη πέφτουν στο κενό: ο χαλίφης της ιζνογκουντικής πραγματικότητας, εκτός από αφελέστατος και πασίχονδρος, τυγχάνει και ευνοούμενος του θεού των καρτούν.

Κογιότ

Καταδικασμένο να κυνηγά αενάως ένα πουλερικό ονόματι Μπιπ-Μπιπ, το οποίο ομοιάζει εξαιρετικά με αποτέλεσμα διασταύρωσης στρουθοκαμήλου και Γούντι τρυποκάρυδου, επινοεί διάφορα αλλόκοτα σχέδια για να το παγιδεύσει. Εις μάτην. Δυναμίτες, πύραυλοι, αντλίες κάθε τύπου και μηχανοκίνητα οχήματα οδηγούν τελικώς το Κογιότ στα βάθη του καρτουνίστικου γκρεμού που χάσκει στο τέλος κάθε επεισοδίου. Ποιος μπορεί να ψέξει το φτωχό Κογιότ; Υπακούων στις επιταγές της φυσικής αλυσίδας θέλει απλώς να γεμίσει το παγίως παραπονούμενο στομάχι του. Καθ’ ότι στον κόσμο του έτερο έδεσμα δεν υφίσταται, έχει επικεντρώσει τις προσπάθειές του στο Μπιπ-Μπιπ. Αν ο αρχαίος Σίσυφος ήταν καρτούν, θα ήταν το Κογιότ… του οποίου ο γιγαντιαίος βράχος, αντί να κυλά κάθε φορά κάτω στην πεδιάδα, με κάποιον μυστηριώδη τρόπο πάντοτε προσγειώνεται επί της κεφαλής του.

Αδελφοί Ντάλτον

Με σειρά ηλικίας (από τον μεγαλύτερο στον μικρότερο), ύψους (από τον κοντότερο στον υψηλότερο) και IQ (από τον ευφυέστερο στον ηλιθιωδέστερο) είναι οι Τζόε, Τζακ, Γουίλιαμ και Αβερελ. Αν δεν υπήρχε ο «φτωχός και μόνος κάουμποϊ» Λούκι Λουκ, θα ήταν ζάπλουτοι και ευτυχείς. Τώρα είναι απλώς ορκισμένοι εχθροί των τραπεζών της Αγριας Δύσης και ίσως οι συχνότεροι τρόφιμοι των φυλακών της.

Μάτζικα ντε Σπελ

Πάντοτε μαυροντυμένη ως οφείλει κάθε μάγισσα που σέβεται τον εαυτό της, ουδεμία σχέση έχει με τη χονδρή και γηραιά συνάδελφό της Φούρκα. Η Μάτζικα, ως φαμ φατάλ του ντισνεϊκού κόσμου, είναι εφοδιασμένη με μαντζούνια ων ούκ εστιν αριθμός καθώς και δυνατότητες μεταμφίεσης πέραν πάσης φαντασίας. Αποδύεται δε σε αγώνα ετών για να μπορέσει να βουτήξει μια μέρα την τυχερή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Πρόκειται βεβαίως περί της πρώτης δεκάρας που ο θείος Σκρουτζ απέκτησε ότε ην νεαρό παπί εργαζόμενο στα χρυσωρυχεία του Κλοντάικ και την οποία έκτοτε ως κόρην οφθαλμού φυλάττει. Η Μάτζικα, αποβλέπουσα στην τύχη που η δεκάρα φημίζεται πως φέρνει, έχει αποθέσει εκεί κάθε ελπίδα για αναδόμηση της αποτυχημένης μαγικής καριέρας της. Ατυχώς γι’ αυτήν τα δόλια κόλπα που επινοεί προσκρούουν στην ντισνεϊκή πολιτική ορθότητα, στο πλαίσιο της οποίας οι κακές μάγισσες είναι καταδικασμένες να βγαίνουν πάντοτε χαμένες.

Τασσώ Καββαδία

Η… μαύρη κηλίδα στο λευκό πανί του ελληνικού κινηματογράφου. Δίκην εργολαβίας η Τασσώ Καββαδία ανέλαβε τον ρόλο της κακιάς και ως εκ τούτου βασάνισε ποικιλοτρόπως ως αδελφή, μάνα, θεία ή γειτόνισσα κάθε ενζενύ που ντεμπούταρε στη μεγάλη οθόνη: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ρένα Βλαχοπούλου, Μπέττυ Λιβανού, Μάρω Κοντού δεινοπάθησαν στα χέρια της. Αλλά αυτή την οποία δεν άφησε σε κλαρί χλωρό ήταν η Ζωή Λάσκαρη. Ως διευθύντρια του αναμορφωτηρίου τη διαπόμπευσε ανεπανόρθωτα, ως αδελφή του Μάνου Κατράκη την οδήγησε στα όρια της παραφροσύνης, ως μητέρα της τη χώρισε από τον αγαπημένο της Φαίδωνα Γεωργίρτση. Οποία ειρωνεία: στην πραγματική της ζωή η κυρία Καββαδία είναι μια καλοσυνάτη και καθ’ όλα συμπαθής κυρία.

tovima.gr